کلامکم نور

قَالَ الامامُ الْحُسَینِ علیه السلام:
«إِنَّ الدُّنْیَا قَدْ تَغَیَّرَتْ وَ تَنَکَّرَتْ وَ أَدْبَرَ مَعْرُوفُهَا وَ اسْتَمَرَّتْ حَتَّى لَمْ یَبْقَ مِنْهَا إِلَّا کَصُبَابَةِ الْإِنَاءِ وَ إِلَّا خَسِیسُ عَیْشٍ کَالْمَرْعَى الْوَبِیلِ، أَ لَا تَرَوْنَ الْحَقَّ لَا یُعْمَلُ بِهِ وَ الْبَاطِلَ لَا یُتَنَاهَى عَنْهُ لِیَرْغَبَ الْمُؤْمِنُ فِی لِقَاءِ اللَّهِ وَ إِنِّی لَا أَرَى الْمَوْتَ إِلَّا سَعَادَةً وَ الْحَیَاةَ مَعَ الظَّالِمِینَ إِلَّا بَرَما»؛ 
همانا زمانه دگرگون شده است، نیکوکارى و حلاوت آن به تلخى مبدل گردیده است. چیزى از آن باقى نمانده مگر مقدار آبى که در ته ظرف باقى باشد و الا زندگى است پست نظیر چراگاهى وخیم. آیا نمى‏بینید که حق عملى نمیشود و از باطل جلوگیرى نمیگردد، تا اینکه شخص مؤمن براى ملاقات خدا راغب شود. من مرگ را جز سعادت و زندگى با ستمکیشان را جز ملال‏ نمی بینم. (بحار الانوار، ج44، ص192)